DE DOLOMITISCHE TALEN
Wandelend over de paden van de Dolomieten of wandelend door de vallei tussen de straten en pleinen in de schaduw van de klokkentorens van de karakteristieke bergdorpen, ontmoet je de bewakers van deze betoverende plaatsen en hoor je hun gesprekken of ontvang je een hartelijke groet die zal wees onduidelijk, zo niet volledig onbekend, voor uw oren. De reden voor deze moeilijkheid bij het begrijpen wordt snel uitgelegd.
De inwoners van de Dolomieten drukken zichzelf uit met idiomen van zeer oude oorsprong, die daarom moeilijk te begrijpen zijn voor een toerist, aangezien hun morfo-syntactische kenmerken aanzienlijk verschillen van die van de bekendste en meest verspreide talen ter wereld: dit zijn de zogenaamde minderheidstalen.
DE DUITSE EN LADINSE TAAL
In het centraal-oostelijke deel van de Alpen zijn er twee officieel erkende taalstammen: de Germaanse taal die wordt gesproken in Sappada, Sauris en Timau (UD) en de Ladinische taal die wordt gesproken in de valleien rond de Sella-berggroep (TN en BZ), in 37 gemeenten in de bovenprovincie Belluno en in Friuli. De drie gemeenschappen van Duitse taalkundige oorsprong zijn ontstaan uit verschillende migratiegolven van Tiroolse mijnwerkers, die vanaf het jaar 1000 de landen aan deze kant van de Alpen vestigden en koloniseerden. Het Ladinisch is afgeleid van de combinatie van het 'vulgaire' Latijn van de Romeinse soldaten en de talen die worden gesproken door de Noorse en Rhätische bevolking van de respectieve Romeinse provincies, waaronder de alpiene en subalpiene gebieden dicht bij Duitsland en Italië in de centraal-oostelijke Alpen tussen Zwitserland en Oostenrijk, die in het begin hun toevlucht zochten in de valleien van de oostelijke Alpen uit de XNUMXe eeuw.
TRADITIES EN HERHALINGEN
Het hele grondgebied van de Dolomieten drukt deze oorsprong uit in de taal van de bevolking, wat duidelijk blijkt als bewijs van de oude geschiedenis van deze volkeren in de namen van de plaatsen, die, hoewel ze op het eerste gezicht niet begrijpelijk zijn, zeker een ver verleden oproepen.
Door het landschap te lezen, door de architectuur van de typische landelijke gebouwen, de "tabià", die op de immense groene weiden staan, wordt een oude vaardigheid in het gebruik van materialen benadrukt, zoals hout, het belangrijkste element dat vakkundig met de handen wordt bewerkt van deze mannen, biedt werken aan met een hoge artistieke en karakteristieke waarde, zoals de "gezichten" van de maskers van de oudste en meest kenmerkende carnavals van deze populaties.
De traditionele religieuze vieringen, de volksfeesten waar mannen en vrouwen in traditionele kleding kunnen worden bewonderd, gecombineerd met de smaken van een arme maar rijke keuken, naast het culturele en taalkundige erfgoed van deze valleien, maken de Dolomieten tot een van de meest suggestief voor de aarde.
